30 oktober 2017

1.
(Ik had een plan, maar laat het nou net het geval zijn dat wanneer het puntje bij het paaltje komt alles in duigen valt.)
Wel was ik gister tijdens het avondeten mateloos gefascineerd door boterboontjes.

2.
‘Wie schrijft die blijft!’ roept een man, gewoon random.
Ja, joe.
 
3.
De lift heeft een stem, ze zegt bij elke verdieping op welke etage we zijn.
Zo’n stem wil ik. Maar dan voor alles:
‘U bent ongeduldig.’
Of:
‘U voelt zich misschien verdwaald, maar geen zorgen, het komt goed.’
En dan graag met een oplossing of methode erbij.

4.
​Er is een man en die zegt iedere keer heel vrolijk: ‘Hoi.’
Hij hipt ook een beetje als hij loopt.

5.
Ik wil ook eens advocaat drinken of… eten?
Je krijgt er een lepeltje bij.
(Het zijn voornamelijk vrouwen die dat doen.)

6.
‘Boerenjongens of chocolademousse?’ vraagt de serveerster.
‘Ze heeft zich vergist, het proeft naar koek, naar biscuit. Er zitten biscuits in,’ zegt mijn overbuurman. 

7.
​Oké.
Boterboontjes.
Bonne femme.
Zilverui.
Boerenjongens.
Ik vermoed dat hier een etenslijst uitkomt die ik deze zes weken voorgeschoteld krijg. 

8.
​​‘Zit je dan helemaal alleen op je kamer vanavond?’
‘Uuuh ja?’
‘Och God, kan je wel goed alleen zijn?’
‘Uuh ja, ik vind dat wel fijn.’
De man in kwestie lepelt zijn bakje appelmoes leeg (er valt dus een stilte).
‘Bent u weleens alleen?’ vraag ik (zijn vrouw zit er ook bij, maar die kan niet goed praten en eten tegelijk).
‘Nee, nooit. We zijn nooit alleen.’
Ik: ‘Vroeger ook niet?’
De man: ‘Ja voor mijn werk, wanneer ik moest reizen.’
De vrouw: ‘Ik was dan ook helemaal alleen, met de kinderen.’