Even iets over Eindhoven:

Wat is dat met die wegen?
Met die stoepen, die stoepranden, de fietspaden, dat er zelfs een strook tussen een stoeprand en een fietspad zit.
Alsof heel Eindhoven is ingericht op mensen met een rollator of rolstoel of met een stok (vandaar die brede stoepranden).
 
-
Ik stel voor dat wanneer er mensen denken dat er Nederland vol is voor vluchtelingen, ze (degene die hierover zeuren en de vluchtelingen zelf) allemaal naar Eindhoven komen.
Er is hier ruimte voor iedereen. Ik zie alleen maar kale vlaktes (kruispunten hoeven echt niet zo groot te zijn), of die wachtstukken voor een stoplicht, de stoepen voor de supermarkten, of de fietsenrekken (allemaal leeg?!)
Op al die leegtes kunnen huizen worden neergezet. Iedereen blij, is er ook wat roering hier.
 
-
Ik verblijf vlakbij Strijp S en zelfs daar is alles leeg en ruim en stil. Er was een stukje groen waar kippen werden gehouden maar toen ik maandag rondliep opzoek naar vermaak werd het complete kippenhok (inclusief kippen!) door een vrachtwagen meegenomen. Zelfs de kippen dachten: weg hier.

-
Ik trek oude mensen aan tegenwoordig. Ze zeggen me (als ik buiten ben, weg van het huis) gedag en komen bij me zitten of komen een praatje houden. Net een vrouw dat ze het oneens is met het nieuwe concept chocolademelk: ‘Dan krijg je warme melk en wat laffe chocolade brokjes en dat moet dan chocolademelk voorstellen, ik heb er mooi wat van gezegd.’
 
-
Een andere vrouw klaagt over de stoel waarop ze zit en in plaats van dat ze verhuist of gewoon haar mond houdt, staat ze op, keert de stoel om en sjort aan de poten.
‘Mevrouw wat bent u aan het doen?’ De serveerster (natuurlijk de serveerster).
‘Hij wiebelt.’
‘Als u de stoel weer neerzet, regel ik een andere.’
 
Iets over Eindhovenaren
(en ook een beetje over mezelf misschien)
Ik heb veel aanspraak hier wanneer ik over straat loop of fiets.
Soms vraagt iemand of ik de weg weet.
Soms waar ik vandaan kom.
Soms iets over het weer.
Er was een vrouw en die vroeg of ik wist hoe het hek open moest (wist ik natuurlijk niet).
Maar meestal krijg ik commentaar, dat het bijvoorbeeld niet de bedoeling is dat ik mijn appel in de bosjes gooi, geen bananenschillen op grasvelden mag gooien, want daar zijn prullenbakken voor, dat het niet de bedoeling is om door rood te fietsen of te lopen, dat ik niet iemand van rechts mag inhalen, of dat ik aan de verkeerde kant van de weg fiets, of op de stoep, of ineens zonder mijn hand uit te steken afsla, of midden op de weg afrem, dat ik mijn fiets in een fietsenrek hoor te zetten en niet voor een raam van de winkel, dat ik over de stoep moet lopen en niet over de weg en dat ik moet uitkijken, maar dit alles zeggen ze super aardig. Want erna wordt er altijd gelachen.
 
-
Vanaf morgen wil ik gewekt worden door een wekker met de stem die een Eindhovens (Brabants?) accent heeft. 
 
-
Ik ben om kwart voor negen in de ochtend in de ontmoetingsruimte, waar er zelfs al een paar ouderen zitten en er steeds meer binnenkomen, zo van:  Yes, een nieuwe dag.
 
-
Er is dus een puzzeltafel.
Wacht.
Je hebt mindfulness.
Yoga, andere dingen om rustig van te worden, mensen die helemaal in retraite gaan. Maar hey wat denk je van puzzelen!
‘Ik doe dit zodat ik rustig word in mijn hoofd.’
Nou, net als mindfulness.
 
-
Er is een vrouw die bij ieder passend puzzelstukje schaterlacht. De puzzel bevat duizend stukjes.
 
-
De puzzeltafel is in een hal die grenst aan de ontmoetingsruimte en naast een doorloopgang ligt.
Elke keer als er een vrouw op hakken aan komt lopen, zegt de man: ‘Tiktaktiktak’
Dan herhaalt de vrouw dit.
Dan lachen ze hierom.
Gewoon elke keer opnieuw.
 
-
In de bibliotheek (die geen bibliotheek is want je mag er gewoon boeken uitpakken zonder dat je ze terug hoeft te brengen) vraag ik of er veel gelezen wordt: ‘O ja, heel veel. Doktersromans, oorlogsverhalen door mannen, ik heb nog nooit een vrouw ontmoet die oorlogsverhalen komt halen, vrouwen gaan voor de doktersromans, of juist over katholicisme.’
  
-
‘Jij komt zeker niet uit Brabant?’
Voordat ik wil antwoorden zegt de man in kwestie: ‘Ik kan ruiken dat jij niet een Brabander bent.’ Hij lacht hier hard om zichzelf. ‘Ik zit maar wat te ouwehoeren, altijd te ouwehoeren.’