Capoeïra

Capoeiraaaaaaaaa
Aaaaooeeeeeaaaaaaaa
Aaaaaoooeeeaaaaaaa
Je moet dus ook zingen op capoeïra.
En klappen.
En ook een soort van dansen-
En vechten-
Het is een mix van dans en vecht door elkaar-
En er wordt soms ook in een andere taal gepraat(Braziliaans? Er wordt soms gepraat in een taal die ik niet versta en het maakt niet uit want het gaat niet om verbale maar om non-verbale communicatie).
Het is de bedoeling dat je je lichaam in al zijn spieren en lijfelijkheid voelt.
Of nee, niet de bedoeling, maar ik voel dat omdat ik ze nooit op deze manier gebruik: iedere beweging heeft te maken met een bepaalde beheersing.
Op een gegeven moment heb je alles onder controle-
De zang-
De dans-
Je lichaam-
Je tegenstander.
En dat allemaal in een cirkel van mensen, en dat is doodeng.
Die cirkel begint heel groot-
En de muziek traag.
Maar gaandeweg wordt de cirkel kleiner en gaat de muziek harder en sneller en dus de bewegingen ook kleiner (je mag niemand van de cirkel raken want dan ben je diegene een bier verschuldigd!!!).
De bewegingen zijn alles wat je kunt met je lichaam:
Op je handen staan: handstand, ratslagen (zo noemen ze dat uiteraard niet)-
En als het mislukt-
Boeiend, dan maak je een andere soort beweging-
Als je maar laag bij de vloer blijft en jezelf verdedigt.
Je mag ook trappen.
Een soort van kopstoten geven in andermans zij-
(ik kreeg een hak tegen mijn kin, dat hoort er dus ook bij).
En je moet de hele tijd, wat je ook doet-
(dus ook als je de radslag doet)
Oogcontact houden.
Misschien vind ik dat nog wel het engst-
Dat ik constant voor schut sta, dat maakt me niet zoveel uit (ik beheers mijn lichaam totaal niet).
Maar dat oogcontact-
Ugh-
 
-
Het gaat om de verbinding, met jezelf en met de ander.
Nou, laat het nou net zijn, dat ik elke verbinding die er was totaal ben kwijt geraakt. 

Er zitten ook kinderen in de les!
En dus ook ouderen, niet zo oud als hier in het tehuis, maar wel oude mensen.
Maar ook zwarte en witte, jonge en oude, dikke en dunne: gewoon mensen met energie.
 
-
Als je begint met de cirkel heb je een leider en die heeft een raar instrument en iemand ernaast met een tamboerijn en als je dan in de cirkel wilt begint het bij hen-
Je moet altijd beginnen vanuit de muziek.
Capoeïra begint bij muziek.
 
-
Ze draaien echt leuke muziek, ik luister het dagenlang op repeat.
 
-
Wanneer een les is afgelopen lijkt het alsof ik stoned ben.
En dat is het allerbeste-
Dat sport dat kan doen.
Eerst had ik dat met kickboksen: Ik ging toentertijd drie keer per week.
En als ik dan na anderhalf uur weer buiten kwam was ik helemaal vergeten wat voor dag het was, wist ik niet meer wat voor afspraken ik meer had, enz. nu is dat hetzelfde.
Kom ik buiten, weet ik niet eens meer dat ik in Eindhoven ben.
Totaal gedesoriënteerd.
 
-
‘Maakt niet uit waar je bent, met wie je bent, of je in de supermarkt bent of bij je oma, overal is capoeïra,’ zei de leraar na de les. (Hij heet ook niet ‘leraar’, het heet allemaal anders maar daar moet ik nog achter komen).
 
-
Het is wel een beetje zweverig, maar ik geloof dat ik dat wel leuk vind.
 
-
Ik heb me ook al opgegeven voor een capoeïra in Amsterdam.
De docent daar weet al dat ik eraan kom.
Ik wil namelijk ook op mijn handen staan zonder dat het lijkt alsof ik er moeite voor moet doen.
En ik wil ook kunnen vechten.
En lenig zijn.
EN SALTO’S!
En dan alle liedjes kunnen meezingen.
En ook op instrumenten spelen (ook die rare met die stok!).
En dat ik dan elke week twee avonden lang een soort vrijbrief heb om me te bewegen als een dier en de hele tijd salto’s doe. (Ik doe het nu twee keer per week, als het iedere avond was, ging ik iedere avond. Als er een capoeïra festival is, wil ik erheen, ik wil op capoeïra vakantie, ik wil capoeïra kleding, ik wil capoeïra muziek, alles. Moehaaa).
 
-
En weer terug naar het verzorgingstehuis.