Afscheid nemen bestaat niet.
Zegt Marco Borsato.
Ik geloof het wel, gewoon niet afscheid nemen (dat is uiteraard niet de insteek van Marco).
Op mijn laatste dag werd ik mega vroeg wakker, heb ik gejuicht in mijn bed, pakte mijn tas, hing de afschuwelijke schilderijtjes die er aan de muren hingen (in mijn logeerkamer) weer terug, bracht de sleutel terug bij de receptie, die voor de zoveelste keer vroegen wie ik was en wat ik kwam doen, ik zei Ada gedag met de volgende zin: tot de volgende keer.
En zij zei ook zoiets en weg was ik zonder omkijken.
Zonder ‘even eens lekker stil te staan’ bij wat ik al dan niet heb gedaan.
En er gebeurde niets.
Ik was alleen blij dat ik buiten was, weg mocht en kon en niet meer hoefde terug te komen.
 
-
Ik ben ook blij dat ik als ik weg ben van huis, naar huis kan en naar huis wil.
Dat ik niet mijn thuiskomst hoef uit te stellen.
Dat is wat ik in Eindhoven deed, dan deed ik boodschappen of liep ik een rondje of ging ik sporten en dan liep ik met een onwijze omweg terug, alles om de tijd te rekken om niet terug te hoeven naar dat tehuis.
 
-
En als iemand vraagt hoe het was dan zeg ik enkele zinnen, het hangt compleet af van wie er tegenover mij staat. Maar iedere keer heb ik spijt van mijn antwoord. Ik kan niet verwoorden hoe ik het er had.
Sommige mensen zeggen: ‘Je had het er niet zo leuk als ik zo je blog lees.’
Sommige mensen zeggen: ‘Wat goed, ik houd zo erg van bejaarden!’
Iedereen trekt het tot zichzelf.
Ik ben het tot nog toe met allen oneens.
Het is veel complexer dan alleen: ‘Het is niet leuk.’ Of: ‘Het is leuk.’
Veel gelaagder.
Plus, je, jij ja, kan er niets over zeggen, want je was er niet bij.
Je hebt dit niet gedaan: ga jij maar eens fuckin zes weken in een tehuis zitten- kijken wat er van je over blijft.
Van je geest/gedachten.
Van je ziel.
Van je zintuigen.
Wat me vooral opviel en bijblijft is hoe ontzettend eenzaam ik me er heb gevoeld. Juist door ‘met mensen erover te praten’. Dan voelde ik me als maar meer wegzakken in die totale afzondering: de buitenstaander ziet het letterlijk alleen maar van de zijlijn en ik zat er middenin en dan weer zo niet middenin vergeleken met de gemiddelde bewoner van een tehuis dat ik het niet eens in mijn hoofd durf te halen om te zeggen dat ik het er simpelweg alleen maar haat of alleen maar leuk vond.

-
En wat ik ook een eng gegeven vond is dat ik totaal werd afgestompt. Dat al mijn zintuigen als het ware tegen een vlakte aan werden gedrukt, dat ik op een gegeven moment niets meer meende te voelen.
Dat ik langs een drukke autoweg liep en dat ik dacht, als ik me nu voor een vrachtwagen gooi voel ik nog niets.
Best eng.
Dat een huis dat kan doen. En nog, nog wil ik niet beweren dat het er ‘stom’ was.  Omdat dat te simpel is en ik ergens nog goede hoop heb dat ieder tehuis anders is.
 
-
Het is sowieso makkelijk om over dingen te praten waar je zelf niet middenin zit.
Om commentaar te leveren vanaf de zijlijn.
Mensen doen niet anders.
 
-
Vanmiddag zei een vrouw dat ze het stoer vond dat ik het heb gedaan en heb afgemaakt en toen voelde ik me een beetje trots.
 
-
Nu een kleine week later lijkt het al weer ver weg.
Misschien door alle hectiek in Amsterdam, toen in Brussel, toen weer in Amsterdam en dat ik nu weer mijn bijbaantje heb en mensen spreek, goede gesprekken heb, inhoudelijk ook en dat er mensen zijn die mij hebben gemist en mij knuffelen en mijn haren aaien en zeggen: ‘Hey, ben je er weer?’
Ja, ik ben er weer.
Hoi Amsterdam.
Hoi drukte.
Hoi mooie mensen in Amsterdam.
Ik ben er weer.
Ik blijf hier.
Ik blijf hier geloof ik tot mijn dood.
Ik zal af en toe weggaan, voor één of andere rare residentie, misschien zal ik eens op reis gaan, maar ik zal altijd weer terugkeren.
Ja.
Ik wist niet dat je een stad zo erg kon missen. 

​Ik ging langs Ada, ik had een kerstkaart gevonden waar heel warrig haar op stond afgebeeld. Alleen warrig haar, geen gezicht. Waar het gezicht zou moeten zitten, stond: Its Christmas everyday.
Achterop het volgende:
 
Hoi Ada,
Alvast fijne kerstdagen en een goede jaarwisseling.
Ik vond het fijn en leuk je ontmoet te hebben.
Ik ga weer terug naar Amsterdam, als de teksten en foto’s af zijn kom ik ze persoonlijk bij je langs brengen.
Maar dat is pas in Februari.
Doei en een kus van Sytske
 
Ze las het hardop voor.
En zei dat het niet had gehoeven, maar dat ze het hartstikke leuk vond.
Ze was sowieso helemaal verbaasd dat ik überhaupt langskwam: ‘Waar was jij nou de laatste weken? Ik dacht die komt niet meer doei of wat zeggen.’
Een beetje schuldig voelde ik me wel, maar ik dacht per ongeluk ook, die vrouw leeft al eenennegentig jaar, wat kom ik nog in haar leven doen?
Beetje rotzooien.
Zo voelde ik het, alsof ik haar leven kwam ontregelen.
Omdat ik er zo nu en dan er heel veel was en dan ineens niet en dan weer wel en dan weer niet. Zoals ik altijd ben met mensen, ik ben er soms en dan ben ik er heel erg en dan ineens ben ik weg, neem ik afstand, duik ik onder, heb ik geen zin meer in contact.
Mijn vrienden weten dit.
Nieuwe mensen niet, dat vaak in een knokpartij eindigt (niet echt, natuurlijk). Maar bij Ada voelde ik me voor het eerst schuldig.
Is het de leeftijd?
Haar leven?
Ze gaf me een knuffel en zei dat het haar op die kaart mijn haar was.
Ze dacht ook dat ik het zelf had gemaakt.
Ze had ook aan een andere werknemer mij omschreven doormiddel van alleen mijn haar te benoemen: ‘Ik vroeg aan hem, heb jij dat meisje gezien met dat warrige haar?’
Toen ik haar ook nog zes mini appelkoeken gaf (ja mini, die grote had ze te snel op de vorige keer), leek het alsof ze helemaal was ontroerd.
Ze pakte me beet, zoende me, aaide me, en ik wist totaal niet waar ik het zoeken moest. En nog steeds niet.
Dus ben maar weer mijn kamer ingevlucht.
Pussy dat ik ben.
 
-
Morgen gaat ze me uitzwaaien, zei ze.
Ik haat afscheid intens.
Ik haat het ik haat het ik haat het ik haat het ik haat het ik haat ik haat het ik haat het.

Capoeiraaaaaaaaa
Aaaaooeeeeeaaaaaaaa
Aaaaaoooeeeaaaaaaa
Je moet dus ook zingen op capoeïra.
En klappen.
En ook een soort van dansen-
En vechten-
Het is een mix van dans en vecht door elkaar-
En er wordt soms ook in een andere taal gepraat(Braziliaans? Er wordt soms gepraat in een taal die ik niet versta en het maakt niet uit want het gaat niet om verbale maar om non-verbale communicatie).
Het is de bedoeling dat je je lichaam in al zijn spieren en lijfelijkheid voelt.
Of nee, niet de bedoeling, maar ik voel dat omdat ik ze nooit op deze manier gebruik: iedere beweging heeft te maken met een bepaalde beheersing.
Op een gegeven moment heb je alles onder controle-
De zang-
De dans-
Je lichaam-
Je tegenstander.
En dat allemaal in een cirkel van mensen, en dat is doodeng.
Die cirkel begint heel groot-
En de muziek traag.
Maar gaandeweg wordt de cirkel kleiner en gaat de muziek harder en sneller en dus de bewegingen ook kleiner (je mag niemand van de cirkel raken want dan ben je diegene een bier verschuldigd!!!).
De bewegingen zijn alles wat je kunt met je lichaam:
Op je handen staan: handstand, ratslagen (zo noemen ze dat uiteraard niet)-
En als het mislukt-
Boeiend, dan maak je een andere soort beweging-
Als je maar laag bij de vloer blijft en jezelf verdedigt.
Je mag ook trappen.
Een soort van kopstoten geven in andermans zij-
(ik kreeg een hak tegen mijn kin, dat hoort er dus ook bij).
En je moet de hele tijd, wat je ook doet-
(dus ook als je de radslag doet)
Oogcontact houden.
Misschien vind ik dat nog wel het engst-
Dat ik constant voor schut sta, dat maakt me niet zoveel uit (ik beheers mijn lichaam totaal niet).
Maar dat oogcontact-
Ugh-
 
-
Het gaat om de verbinding, met jezelf en met de ander.
Nou, laat het nou net zijn, dat ik elke verbinding die er was totaal ben kwijt geraakt. 

Er zitten ook kinderen in de les!
En dus ook ouderen, niet zo oud als hier in het tehuis, maar wel oude mensen.
Maar ook zwarte en witte, jonge en oude, dikke en dunne: gewoon mensen met energie.
 
-
Als je begint met de cirkel heb je een leider en die heeft een raar instrument en iemand ernaast met een tamboerijn en als je dan in de cirkel wilt begint het bij hen-
Je moet altijd beginnen vanuit de muziek.
Capoeïra begint bij muziek.
 
-
Ze draaien echt leuke muziek, ik luister het dagenlang op repeat.
 
-
Wanneer een les is afgelopen lijkt het alsof ik stoned ben.
En dat is het allerbeste-
Dat sport dat kan doen.
Eerst had ik dat met kickboksen: Ik ging toentertijd drie keer per week.
En als ik dan na anderhalf uur weer buiten kwam was ik helemaal vergeten wat voor dag het was, wist ik niet meer wat voor afspraken ik meer had, enz. nu is dat hetzelfde.
Kom ik buiten, weet ik niet eens meer dat ik in Eindhoven ben.
Totaal gedesoriënteerd.
 
-
‘Maakt niet uit waar je bent, met wie je bent, of je in de supermarkt bent of bij je oma, overal is capoeïra,’ zei de leraar na de les. (Hij heet ook niet ‘leraar’, het heet allemaal anders maar daar moet ik nog achter komen).
 
-
Het is wel een beetje zweverig, maar ik geloof dat ik dat wel leuk vind.
 
-
Ik heb me ook al opgegeven voor een capoeïra in Amsterdam.
De docent daar weet al dat ik eraan kom.
Ik wil namelijk ook op mijn handen staan zonder dat het lijkt alsof ik er moeite voor moet doen.
En ik wil ook kunnen vechten.
En lenig zijn.
EN SALTO’S!
En dan alle liedjes kunnen meezingen.
En ook op instrumenten spelen (ook die rare met die stok!).
En dat ik dan elke week twee avonden lang een soort vrijbrief heb om me te bewegen als een dier en de hele tijd salto’s doe. (Ik doe het nu twee keer per week, als het iedere avond was, ging ik iedere avond. Als er een capoeïra festival is, wil ik erheen, ik wil op capoeïra vakantie, ik wil capoeïra kleding, ik wil capoeïra muziek, alles. Moehaaa).
 
-
En weer terug naar het verzorgingstehuis.