28 november 2017

-
En weer een week verder-
En na een essay over verveling te hebben geschreven, en wat dat al dan niet met mij doet, ben ik erachter gekomen dat ik deze weken vrij onverschillig (of noem het vlak) in het leven sta (echt over alles).
Ik weet dat het leven in uitersten vermoeiend kan zijn.
Maar zo’n vlakte die ik nu ervaar is nog erger dan vermoeiend.
Dus ik ben aan het aftellen tot ik naar huis kan en dan mijn extreem hoge pieken en gigantische diepe dalen weer mag ervaren en lekker in Amsterdam mag zijn, ik heb er miljoen zin in.
 
-
Iemand op het Wintertuinfestival vroeg me op de dansvloer wat er dan wel leuk was aan het verblijf hier. En toen wist ik niets te bedenken, maar ik voel me er schuldig over, omdat er echt wel leuke dingen zijn. En ik hier het ook wel naar mijn zin heb. Dus nu heb ik een lijst, alle leuke dingen hier zijn:

• Dat ik een schoonmaker heb (als je weet wat ik in Amsterdam doe, is dit erg grappig).
• Mijn kamer sowieso.
• Het nieuwe album van Rico&Sticks- IZM. (Ik geloof dat ik nu alle tekst ken: WAT?! Is er nouuuuu- iedereen is in verwarring.)
• Dat ik op capoeira zit, dat je je dan beweegt als een diertje.
• De stilte/ik slaap hier erg goed en veel.
• Dat bij alles staat wat het is. Bijvoorbeeld bij een lichtknopje: 'verlichting'.
• ADAAAAAAAAA.
• Dat zelfs humor van leeftijd kan verschillen.
• Dat hier een supermarkt is die bijna alleen maar snoepgoed verkoopt en er in een mandje ook groentes en fruit te koop is, maar wel maar één mandje voor zeshonderd man.
• Dat wanneer de bewoners muziek horen, ze beginnen met wiegen of wiebelen.
• Dat sommige bewoners grapjes maken om hun eigen ouderdom.
• Dat mensen te pas en te onpas naar elkaar zwaaien. Toch handig die beginnende dementie, blijf je iedere dag elke keer enthousiast bij het zien van je makkers.
• Dat ik overal ouderen zie.
• Dat ik soms denk dat ik word achtervolgd door ouderen, maar zij er dus altijd al waren.
• Nou en nog zo wat, genoeg positiviteit.
• Oh en ik denk ook dat ik me soms zo lamlendig voel omdat ik daadwerkelijk zie dat het een systeem is waarin dit tehuis verkeert. (Ik denk alle tehuizen?) Dat alles met elkaar verbonden is, dus dat je niet zo maar ‘iets leuks’ kan doen en dat dan ‘voldoening’ geeft, dat is dan maar een voldaan iemand. Ik heb niet genoeg met een, als ik wil helpen wil ik dit hele tehuis helpen, terwijl zij zitten niet echt op hulp te wachten want alles draait hier prima zonder mij. Maar dat het allemaal in verbinding staat. De werknemers, de bewoners, het interieur, de geur (die geur!) alles houdt elkaar in stand. En dat maakt me machteloos en dus lamlendig.
• Dat ik op allerlei manieren geconfronteerd word, is niet per se leuk, maar ik geloof wel dat ik op de langere duur hier heel veel aan heb (zoals mijn medelijden, ambitie, angsten, enz.). Heeft niet echt iemand wat aan, maar ja heeft iemand er überhaupt iets aan dat ik hier zit?

 
-
‘Nu moet ik koffie rondbrengen, en vanaf elf verkoop ik kerstkaarten, ik word hier ingezet als joker.’
 
-
Ik had bedacht dat ik mijn vriendschap met Ada ging verbreken. Omdat ik me ergerde aan haar herhaling. Ik dacht op den duur weet ze toch niet meer wat wij hadden, dus waarom zou ik nog vrienden met haar zijn? Waarom zou ik haar nog aandacht geven? Echt onaardig eigenlijk, én egoïstisch ook.
Toen was ik op het Wintertuinfestival en toen zei een vrouw dat wanneer mensen vergeetachtig worden je dat juist niet moet benoemen.
Dat je juist moet doen alsof het ook voor jou nieuw is wat ze vertellen, en dat je ze moet aanraken, echt contact moet blijven houden, met oogcontact en dus aanraken.
Dat aanraken laat ik maar even achterwege maar toen ik Ada zag en zij voor de derde keer vertelde dat ze verkouden was paste ik het trucje toe, en nou, het helpt wel. Zij vertelt gewoon voor de vijfde keer dat ze verkouden is en ik zeg voor de vijfde keer: 'Heh bah, al dat snot overal.' En dan ben ik mijn eigen irritatie de baas en heeft Ada weer aanspraak over haar leven hier.
 
-
Ada vroeg waar ik de hele week was omdat ik een week niet beneden ben geweest.
‘Ik dook onder.’
‘Voor wie?’
‘Voor wie niet?’
‘Ach man, zo eenzaam hoef je toch niet nu al te zijn?’
 
-
Ik ervaar ook eenzaamheid maar kan dat niet goed omschrijven, alleen dat ik het soms voel in mijn onderbuik. Dat komt nog, dat ik dat zal omschrijven ik weet alleen dat het veel dieper gaat dan: ‘Ik voel me wel eens eenzaam.’
 
-
 ‘Ik ben verkouden, sinds gister.’
‘O? Echt? Wat vervelend, als je maar genoeg vitaminen eet.’
Dus.