25 november 2017

​-
De befaamde dansavond zou ook als zangavond kunnen worden aangegeven.
De mensen zitten stil maar er wordt wel meegezongen.
‘Ze vinden de muziek gewoon heel leuk.’
 
-
Ik zou hier kunnen schrijven over hoe dat dan gaat, zo’n dans- of zangavond.
Ik zou alle lieve mensen kunnen uitlichten.
Ik zou alle grappige uitspraken kunnen uitschrijven.
Of het Eindhovens accent eens onder de loep nemen.
Maar het is te simpel en alles wat ze zeggen valt in herhaling.
 
-
Hoe langer ik hier zit hoe pessimistischer ik word.
Juist door het feit dat er over ouderen gesproken wordt alsof ze niet meer mens zijn.
‘Dat vinden ze leuk.’
Of:
‘Je moet toch wat’
Of dat er mensen aan mij voorstellen dat ik iets moet organiseren voor de bewoners- alsof ze compleet zijn overgeleverd aan, aan, aan ja, ongeveer alles.
Maar mij niet gezien.
Ik voel nul behoefte om ze te gaan ‘vermaken’.
 
-
‘Waarom steek je je tong uit?’
‘Doe ik dat dan?’
‘Ja.’
Ik haal mijn schouders op. Ik had bedacht dat ik elke keer mijn tong uitsteek als Ada in herhaling valt.
 
-
‘Ach ja, je moet toch wat he, het houd me in ieder geval van de straat.
Wat? Waarom lach je? Ouderen kunnen ook op de straat belanden.’
 
-
‘Het is zoals het is.’
‘Het gaat zoals het gaat.’
‘Het is me wat.’
‘Wat hadden we het goed’
Ik erger me mateloos aan deze uitspraken (omdat hiermee alle gesprekken worden afgekapt.)
Maar wanneer ik een oplossing probeer te bedenken hoe het anders zou kunnen, dan kom ik vanzelf bij de uitspraak: ‘Het is zoals het is.’
 
 -
Ik heb me opgegeven voor een proefles capoeira.
Ik wilde het al een tijdje, maar durfde het niet omdat ik weet dat je je moet overgeven, veel moet durven (op je handen staan, op je hoofd staan, je ledematen niet als ledematen zien, maar ze daadwerkelijk voelen), dat je dus al je angsten opzij moet schuiven.
Maar die herhaling hier, dat uitzichtloze, dat muffe, dat suffe, dat langzame, dat trage heeft ervoor gezorgd dat ik naar capoeira ben gegaan.
En vanaf toen had ik al zin in les twee.
 
-
Vorige week ontmoette ik Remco Campert (in Amsterdam, op een boekpresentatie, in een café). Hij zat aan de rode wijn met een sigaret (in dat café).
En zijn vrouw Deborah. (En het was een hele leuke ontmoeting!!)
Zij zijn ook op leeftijd, al leek het niet alsof zij het er allemaal maar bij lieten zitten. Dus toen we het over mijn verblijf in Eindhoven hadden, kwam ik erachter dat dat misschien het verschil is: het is het milieu waarin je bent opgegroeid.
De mensen waarmee je je omringd. De plaats waarin je woont misschien en natuurlijk ook de tijd waarin je bent opgegroeid maar dus ook wat je bezig houdt en dat je dat blijft doen, of juist iets anders zoekt maar iets van een bezigheid en niet zitten om het zitten.
De mensen in het tehuis waar ik verblijf kennen dit niet: dat ik schrijf, dat ik soms ‘hier’ soms ‘daar’ ben. Ze kennen geen kunst (en dan heb ik het niet over breiwerkjes, en een tekening van een grijze bloem), ze kennen geen ambitie, ze kennen geen (vechtsport voor meisjes-) sport, zijn niet bekend met het fenomeen ‘hard werken’ (of hard werken wel voor hun gezin en voor hun partner, maar ik heb het over ander werk), ze kennen geen lesbiennes, ze kennen geen reizen, ze kennen geen literatuur, ze kennen geen-
Na lang met Campert en zijn vrouw te hebben gepraat (ook over andere dingen maar dat zeg ik lekker niet), zei ik: ‘Als ik dan zo nodig zo oud moet worden schrijf ik door tot ik dood ga, schrijvend mijn kist in- Mij krijg je in ieder geval niet in zo’n tehuis.’ En toen stak Campert zijn vuist in de lucht en zei zoiets van: ‘Juist’. Of was het: ‘Olé’?
Ik weet niet, alleen dat ik nog niet gegeten had maar wel twee wijn op had en dat ik erg blij werd van deze ontmoeting, dat er ook andere ‘soorten’ mensen bestaan dan hier. Ook al klinkt dat grof. Maar nou en.