13 november 2017

Soms zeggen ze wel eens van kinderen: ‘Ze zijn zo oprecht.’
Dit wordt ook over verstandelijk gehandicapten (of hoe je ze ook maar noemen wilt) gezegd, maar laatst hoorde ik ook al twee mensen dit over ouderen zeggen: ‘Ze zijn zo eerlijk.’
Ik weet niet of we dit als compliment moeten beschouwen en ik weet ook niet wat er dan te zeggen valt over de periode tussen kind en bejaarde. 

-
Ik had op de markt twee gevulde koeken gekocht.
Eentje voor Ada en eentje voor mij.
Maar ik kon haar nergens vinden dus at ik ze alle twee maar op, niet in de veronderstelling dat ze misschien een ongeluk heeft gehad, ik dacht die is met familie of zit in haar huis te puzzelen of ze slaapt, in ieder geval: ik zie haar niet dus die vermaakt zich wel.
 
-
Een dag later loop ik door het gebouw, langs de puzzeltafel.
‘Hey Ada. Jij hier, hoe gaat het?’
En ze vertelt dat ze twee dagen eerder gevallen is. Zonder enige gene laat ze me haar blauwe plekken zien: eentje op hand, eentje op haar achterhoofd, eentje op haar bovenarm en een grote op haar rug.
De plekken zijn diep blauw, paarsachtig, misschien zelfs donkerbruin.
Als een olievlek.
Ik slik.
Ze verteld dat ze de zusters belde maar dat die niet meteen kwamen, dat ze toen met iemand (ik kon niet opmaken wie) anders naar het ziekenhuis moest. ‘Waarom val je dan ook?’ vraag ik, merk mijn geïrriteerde stem. Ik ben niet geïrriteerd omdat ze is gevallen maar omdat ik niet wil dat ze pijn heeft.
Ik wil niet dat Ada oud wordt, of ze is al oud, ze praat ook ineens heel gek, heel warrig, verzwakt. Ik wil niet dat ze verzwakt raakt, ik wil niet dat ze achteruit gaat, ik wil niet-, niet-, niet-,
Als ze dood gaat dan-
Ada, zich niet bewust (gelukkig) van mijn onderdrukte emoties en gedachtegangen zegt ook geïrriteerd dat ze hier ook niets aan kon doen.
Nu zitten we samen geïrriteerd aan de puzzeltafel.